نگاهی به جزئیات شگفتانگیز این کهکشان مارپیچی در فاصله ۷۶ میلیون سال نوری
تصویر روز ناسا نمایی تماشایی از کهکشان مارپیچی NGC 2566 را بهنمایش گذاشته است؛ تصویری که با ابزار فروسرخ میانی MIRI تلسکوپ فضایی جیمز وب (James Webb) ثبت شده و جلوهای خیرهکننده از ساختار پیچیده و زیبای این کهکشان را به تصویر میکشد.
چه چیزی در این تصویر میبینیم؟
در مرکز تصویر، ۸ پرتو نوری به چشم میخورد که بهنظر میرسد از مرکز کهکشان بیرون زدهاند. اما این پرتوها در واقع واقعی نیستند. آنها حاصل پدیدهای بهنام پراش نوری هستند که بهدلیل ساختار آینههای چندضلعی تلسکوپ جیمز وب بهوجود آمدهاند.
مرکز کهکشان بسیار درخشان است اما نشانهای از رفتارهای غیرمعمول نشان نمیدهد. اخترشناسان معتقدند که یک سیاهچاله ابرپرجرم در مرکز NGC 2566 وجود دارد که در حال حاضر فعالیت چندانی ندارد.
NGC 2566؛ همسایهای نزدیک در مقیاس کیهانی
کهکشان NGC 2566 حدود ۷۶ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. یعنی نوری که امروزه از آن دریافت میکنیم، زمانی از آن خارج شده که دایناسورها هنوز روی زمین زندگی میکردند.
نزدیکی نسبی این کهکشان به ما، به تلسکوپهایی مانند جیمز وب و هابل امکان میدهد جزئیات بسیار دقیقی از ابرهای گاز و غبار آن را ثبت کنند؛ ابرهایی که محل تولد ستارگان جدید هستند.
شباهتهای NGC 2566 با راه شیری
از نظر ساختار، NGC 2566 شباهت زیادی با کهکشان راه شیری دارد:
- میله مرکزی درخشان
- بازوهای مارپیچی پیچیده
- ساختار کهکشانی متقارن
میله مرکزی کهکشان نقش مهمی در انتقال گاز و غبار به مرکز دارد. این فرآیند به تغذیه سیاهچاله مرکزی و همچنین تشکیل ستارگان جدید کمک میکند. بررسی چنین ساختارهایی به اخترشناسان کمک میکند تا بهتر به فرایند تکامل کهکشانها پی ببرند.
نتیجهگیری
تصویر خیرهکننده NGC 2566 که توسط جیمز وب ثبت شده، نهتنها نمایی باشکوه از جهان دوردست را به ما نشان میدهد، بلکه به ما یادآوری میکند که هر نقطه درخشان در آسمان، دنیایی پیچیده و زنده است. مطالعه این کهکشانها، کلید فهم تاریخچه کیهان و روند شکلگیری ستارگان و کهکشانهاست.
